Eerst is er geen warmte in het leven van de 9-jarige Cáit. En dan is het er wel, als het schuchtere en angstige meisje een zomer uit logeren gaat. De bedplassende Cáit staat permanent in de overlevingsstand, ervan doordrongen dat ze geen aandacht moet trekken, niet thuis en ook niet op school. Vader is verbitterd, kil en lomp, moeder zit met haar hoofd bij andere zaken en Cáits oudere zussen gedragen zich wreed, schijnbaar afgestompt door de hardvochtige opvoeding.

Maar dan, wonder boven wonder, mag Cáit plotseling uit logeren bij een nicht van moeder, omdat één mond minder wel zo handig is. Ze weet niet wat ze meemaakt, zoveel aandacht en liefde komen er plotseling op haar af, al houdt oom nog even afstand. Surrogaatouders Eibhlin en Seán dragen (en verbergen) hun eigen leed, dat voel je meteen. En dan is er de tijdelijkheid: de sluimerende notie dat Cáits zomer ook eens voorbij zal zijn.

Niet het leed, maar juist het wegnemen van dat leed maakt het Ierse drama The Quiet Girl zo indrukwekkend. Zonder zich te verliezen in sentiment, toont regisseur Colm Bairéad het verschil tussen een kinderleven met of zonder ouderlijke affectie. Daarbij sterk geholpen door het spel van debuterend hoofdrolspeler Catherine Clinch, die al genoeg heeft aan haar blik en lichaamstaal om haar gebutste aard te suggereren. Heel geleidelijk kruipt het meisje uit haar schulp, in Bairéads debuutfilm, die eerder dit jaar vanuit het niets een Oscarnominatie verwierf voor beste internationale speelfilm. De eerste ooit voor een Iers (Gaelisch) en niet-Engels gesproken Ierse productie, naar de novelle Foster (2010) van Claire Keegan.

Filmliga Best: Wat kan een eenvoudig verteld verhaal indrukwekkend zijn! Prachtig. Van begin tot eind voel je mee met Cáit, dé film-ontdekking van 2023. Een verhaal dat dagenlang bij je blijft.