Na een leven in Londen, vol feestjes en angstaanjagende hoeveelheden alcohol, gaat Rona terug naar de boerderij waar ze opgroeide, op Orkney. Hier, terug tussen schapen, eindeloos groen, wind, woeste stranden, zeewier en steile kliffen, probeert ze te helen en valt de eindtwintiger terug in de rol van boerendochter. Tijdens het lammerseizoen helpt ze haar vader, die zich heeft teruggetrokken in een caravan. Rona krijgt een baantje bij de vogelbescherming. De onrust blijft. Haar koptelefoon met techno herinnert aan het nachtleven dat ze mist.

De Ierse Soairse Ronan heeft een prachtrol als een vrouw die even zelfdestructief is als hartveroverend. In flarden dringen herinneringen zich op: mooie momenten in Londen met haar geliefde en hun vreselijke ruzies. AA-bijeenkomsten en de wanhopig makende vaststelling: nuchter kan ik niet gelukkig zijn. Rona verhuist opnieuw, nóg verder weg. Maar ook daar staan in het winkeltje de flessen wijn achter de toonbank. Voor alcohol kun je niet wegrennen. Voor jezelf ook niet.

In oogstrelend gemonteerde uitstapjes dwaalt de film langs zeehondenmythes, de werking van alcohol in je lijf, eilandverhalen vol monsters, en een zeldzame trekvogel, de kwartelkoning. Nog zo’n mooie vondst: Rona’s veranderende haarkleur, die je helpt om de vele tijdssprongetjes te kunnen volgen. Tegen het einde heeft ze voor een nieuwe kleur gekozen.

Filmliga Best: Een oogstrelend mooie route naar een nuchter bestaan.