Ook zestig jaar geleden kwam de Nederlandse economie al handen tekort. Dus werden jonge mannen uit Zuid-Italië uitgenodigd om in drukbezette fabrieken te komen werken. De spanningen die hun komst opleverde, vormen de achtergrond van dit liefdevol en degelijk gemaakte drama.

In Oldenzaal, 1960, is de familie van Johanna al generaties in dienst van de textielfabriek. ‘Uitbuiting’ volgens haar communistische broer, ‘eten op tafel’ volgens haar vader. Johanna zelf is te ongedurig om zich neer te leggen bij de toekomst die jonge vrouwen wordt geschetst: trouwen, kinderen krijgen. Ze wil mode ontwerpen. Haar strijd voor een eigen plekje onder de zon lijkt op die van de Italianen die bepaald niet geruisloos integreren. Francesco en zijn broer werken niet alleen hard, de twee brengen ook Italiaanse koffie, olijfolie en romantische muziek mee. Niet zo gek dat ze de plaatselijke vrouwen om hun vingers winden. Dat gaat natuurlijk fout. In 1961 braken in Oldenzaal felle ‘spaghettirellen’ uit tussen Nederlanders en gastarbeiders, een gebeurtenis die de internationale pers haalde en eerder al een theaterstuk opleverde. Daarnaast is deze goedgemaakte film van Ben Sombogaart ook een prachtig ‘coming-of-age’ verhaal.

Filmliga Best: Eindelijk weer een mooie en goede Nederlandse film, een feest van herkenning!