Lia is een gepensioneerde lerares geschiedenis die zichzelf nog één grote taak heeft gesteld in het leven. Ze wil haar verdwenen nichtje opsporen, dat als trans vrouw in Istanbul is neergestreken. Niemand weet waar, maar Lia is vastbesloten om haar te vinden. Achi, een buurjongen die niks te doen heeft in het Georgische dorp en droomt van Istanbul, sluit zich bij haar aan. Twee mensen die niet veel met elkaar uit te staan hebben. Lia is een stoïcijnse vrouw met het air van iemand die weet hoe de wereld in elkaar steekt. Achi is als een dartele jonge hond, die het nachtleven induikt en openstaat voor nieuwe ontmoetingen. Wat ze wel in elkaar herkennen is dat ze allebei outcasts zijn. Lia is een vrouw zonder man en kinderen, zonder traditioneel gezinsleven. Achi is een arme sloeber die in het drukke gezin van zijn oudere broer is opgenomen, maar zich niet op zijn plaats voelt. Samen gaan ze op zoek naar het nichtje, dat als trans vrouw is uitgekotst door haar familie en in de lhbtqi+-gemeenschap in Istanbul is ondergedoken. Het blijkt een hechte queer-gemeenschap te zijn, een soort alternatieve familie. Mooi hoe de film hier stelling neemt tegen de Turkse president Erdogan die de aanval opende op lhbtqi+ door te spreken van een perverse trend die uit is op de vernietiging van het instituut familie. Regisseur Levan Akin laat zien hoe pijnlijk het is om mensen zo te brandmerken. Zijn film doet een boeiende oproep tot tolerantie.

Filmliga Best: Geestig en boeiend van begin tot eind. Mooi pleidooi voor meer tolerantie